Co to jest parytet ryzyka?
Podejście oparte na parytecie ryzyka to metoda tworzenia portfela, w której kwota zainwestowana w różne aktywa w portfelu jest określana na podstawie wielkości ryzyka, jakie bezpieczeństwo wnosi do portfela, a ostatecznym celem jest zapewnienie, że każdy składnik aktywów w równym stopniu przyczynia się do całkowitego ryzyka portfela.
Wyjaśnienie
Podczas tworzenia portfela przyglądamy się zwrotom skorygowanym o ryzyko, mając na uwadze ograniczenia, wymagania dotyczące zwrotu oraz tolerancję ryzyka inwestora. Jednak w podejściu opartym na parytecie ryzyka alokujemy tylko tyle pieniędzy w aktywie, co sprawia, że ryzyko inwestycji jest równe ryzyku innych inwestycji w portfelu i spełnia tolerancję ryzyka określoną w Polityce Inwestora IPS)
Czasami podejście to jest również znane jako metoda „parytetu premii za ryzyko”, a zwolennicy tego podejścia uważają, że współczynnik Sharpe'a dla takiego portfela jest wyższy w porównaniu z portfelem, który nie jest zgodny z tym podejściem.
Jak działa parytet ryzyka?
- Tradycyjnie portfel inwestycyjny składa się w około 60% z akcji i 40% z inwestycji o stałym dochodzie. Dlatego maksymalne ryzyko, prawie blisko 90%, pochodzi z inwestycji w akcje, podobnie jak zwrot. W podejściu opartym na parytecie ryzyka, jeśli składnik aktywów charakteryzuje się wysokim ryzykiem i wysokim stopniem zwrotu, wówczas inwestycja w ten sam poziom jest nieco niższa, a większa inwestycja idzie na zakupy o niskim ryzyku z krótkimi profilami zwrotu.
- Ogólnym celem jest maksymalizacja współczynnika Sharpe'a, więc nawet jeśli licznik jest mniejszy, mianownik jest jeszcze mniejszy, ponieważ takie jest ryzyko portfela, więc ogólny współczynnik Sharpe'a jest wyższy. Podążanie za sztuką inteligentną pokazuje kierunek, w którym wygina się portfel w podejściu parytetu ryzyka, aby znaleźć równowagę między bardziej ryzykownymi i mniej ryzykownymi aktywami:
Przykład portfela parytetu ryzyka
Rozumiemy na przykładzie.
Możemy wziąć prosty portfel dwóch aktywów i wykonać kilka obliczeń, aby pokazać, w jaki sposób podejście oparte na parytecie ryzyka może dać lepszy współczynnik Sharpe'a niż tradycyjny portfel:
Rozwiązanie:
W przypadku tradycyjnego portfela
Zwrot portfela
- Formuła zwrotu portfela = średnia ważona zwrotów = 0,60 x 18% + 0,40 x 8% = 14%
Odchylenie standardowe portfela
- Symbol rho to współczynnik korelacji między dwoma aktywami
Portfel Odchylenie standardowe =
= 14,107%
Udział w ryzyku = waga aktywów * odchylenie standardowe aktywów
- Udział w ryzyku akcji = 0,60 x 22 = 13,2%
- Wkład w ryzyko obligacji = 0,40 x 6 = 2,4%
Dla portfela parytetu ryzyka
Zwrot portfela
- Zwrot z portfela = 0,2143 x 18% +0,7857 x 8% = 10%
Odchylenie standardowe portfela
= 67%
Udział w ryzyku = waga aktywów * odchylenie standardowe aktywów
- Udział w ryzyku akcji = 0,2143 x 22 = 4,71%
- Udział w ryzyku obligacji = 0,7857 x 6 = 4,71%
Widzimy więc, że podejście oparte na parytecie ryzyka ma wyższy współczynnik Sharpe'a, nawet przy niższej stopie zwrotu z portfela
Korzyści
- Dywersyfikacja: W metodzie parytetu ryzyka mniejsza część inwestycji jest dokonywana w różnego rodzaju aktywa, takie jak akcje, obligacje, towary, papiery wartościowe zabezpieczone przed inflacją skarbową, aktywa wolne od ryzyka i tak dalej. Zwiększa to szanse na dobry zwrot nawet w czasach słabszych wyników na giełdzie. Dlatego pierwszy taki portfel był znany jako fundusz na każdą pogodę i został uruchomiony w 1996 roku.
- Niski koszt: takie portfele są mniej aktywnie zarządzane i dlatego uzyskują pasywny zwrot. Struktura opłat jest niższa; dlatego ci, których nie stać na wysokie opłaty za zarządzanie inwestycjami, wolą takie portfele. Klientela składa się głównie z osób poszukujących bezpiecznego powrotu, a zatem z niższą tolerancją ryzyka, takich jak emeryci.
- Bezpieczniej w recesji: kiedy gospodarka stoi w obliczu przeciwności recesji, takie portfele mogą znieść to lepiej niż tradycyjny portfel, który jest mocno inwestowany w akcje i inne bardziej ryzykowne aktywa. Takie fundusze mają mniejsze szanse na utratę wartości, ponieważ zdywersyfikowana pula może zapewnić amortyzację zwrotu i zapobiec zbyt dużemu spadkowi. W czasie kryzysu finansowego w 2007 r. I przez kilka lat po nim portfel ten wykazywał lepsze wyniki w porównaniu z portfelami obfitującymi w akcje.
Ograniczenie
Przeciwnicy tego podejścia zwracają uwagę, że nie wszystko, co się świeci, to złoto; mówią, że chociaż ryzyko jest mniejsze, nie jest ono eliminowane:
- Ryzyko synchronizacji rynkowej: Portfele parytetu ryzyka narażone są na ryzyko synchronizacji rynkowej, ponieważ ryzyko lub zmienność zainwestowanych aktywów nie zawsze pozostaje stała. Dlatego może się zdarzyć, że ryzyko przekroczy wyznaczone limity, a zarządzający portfelem nie będzie w stanie szybko wycofać inwestycji.
- Monitorowanie: nawet jeśli aktywne zarządzanie nie jest wymagane tak bardzo, jak w przypadku bardziej tradycyjnego portfela, nadal potrzebne są równoważenie i monitorowanie. Dlatego koszty takich portfeli są nawet wyższe niż portfeli całkowicie pasywnych, które wymagają prawie znikomego zarządzania portfelem.
- Dźwignia finansowa: wymagana jest większa dźwignia, aby wygenerować podobny zwrot w porównaniu z tradycyjnym zarządzaniem portfelem. Jest to jednak kompromis polegający na stworzeniu niższego ryzyka, dlatego też wybór należy do inwestora.
- Wyższa alokacja do gotówki: większe zapotrzebowanie na dźwignię finansową wymaga większej gotówki w kasie, aby zrealizować okresowe płatności na rzecz dostawców dźwigni finansowej i spełnić wezwania do uzupełnienia depozytu zabezpieczającego. Jest to ograniczenie, ponieważ gotówkowe lub prawie gotówkowe papiery wartościowe przynoszą bardzo mały zwrot lub nie dają go wcale.
Wniosek
Dlatego możemy powiedzieć, że podejście parytetu ryzyka jest techniką zarządzania portfelem, w której kapitał jest alokowany między różne aktywa, tak aby wkład w ryzyko każdego aktywa był równy, dlatego też tak nazywa się to podejście.
Zaleca się, aby takie podejście prowadziło do wyższego wskaźnika Sharpe'a, co oznacza wyższy zwrot skorygowany o ryzyko; jednakże wykorzystanie dźwigni w osiągnięciu takiej alokacji może prowadzić do nadmiernego komponentu gotówkowego. A absolutny zwrot jest niższy. Inwestor musi więc mieć jasność, że jeśli rezygnuje z zwrotu, robi to, aby mieć mniej ryzykowny portfel i zgadza się z takim podejściem.
