Co to jest alokacja aktywów?
Alokacja aktywów to podział majątku w różnych klasach aktywów, takich jak zadłużenie, akcje, fundusze inwestycyjne, nieruchomości itp. W celu osiągnięcia długoterminowych celów finansowych i zależy od apetytu na ryzyko i oczekiwań dotyczących zwrotów danej osoby.
Wyjaśnienie
Aktywa można łączyć w kilka klas. Waga każdej klasy aktywów jest określana na podstawie oczekiwanego zwrotu z każdej klasy, a także celu ryzyka klienta. Jest to najważniejszy etap zarządzania portfelem. Odbywa się to na etapie planowania zarządzania portfelem. Każdy klient ma określony apetyt na ryzyko. Jedynym obowiązkiem zarządzającego portfelem jest zawsze prawidłowa ocena apetytu klienta na ryzyko. Po ocenie apetytu na ryzyko ryzyko jest rozdzielane na uzgodnione klasy aktywów, a alokacja odbywa się zgodnie ze zobowiązaniami klienta i przyszłymi celami.
Strategie alokacji aktywów
Istnieją trzy strategie:
# 1 - Strategia oparta na zasobach
Ta strategia alokacji aktywów uwzględnia tylko to, co klient ma, co może zainwestować w kilka klas aktywów, aby wygenerować zwrot. Załóżmy, że klient ma aktywa o wartości 20 mln USD i nadal pracuje. Ma również wolną nieruchomość o wartości 2 mln USD. Tak więc w tym podejściu zarządzający portfelem będzie próbował skupić się tylko na aktywach i będzie starał się odpowiednio maksymalizować zwrot. Pomyśli o sposobach zainwestowania 20 milionów dolarów, a także o tym, jak wykorzystać wolną nieruchomość do zwiększenia bogactwa i tak dalej. Te 20 milionów dolarów, które może planować zainwestować w akcje, obligacje i inne aktywa, ale nie w nieruchomości, ponieważ ma już nieruchomość. Tak więc jego alokacja aktywów koncentruje się na aktywach, które już posiada. Jeśli posiada już klasę aktywów, można uniknąć takiej inwestycji. Jeśli więc zainwestował już 5 mln USD w akcje, można uniknąć inwestycji kapitałowych.
# 2 - Odpowiedzialność oparta
Podejście oparte na odpowiedzialności koncentruje się na utrzymywaniu aktywów w celu ograniczenia zobowiązań klienta. Powiedzmy, że klient jest narażony na sezonową działalność, więc jego alokacja aktywów powinna przebiegać w taki sposób, że gdy jego firma ma niskie przychody, inwestycje powinny działać w szczycie, aby można było mu zapewnić wsparcie.
# 3 - Zorientowany na cel
Podejście zorientowane na cel polega na tworzeniu portfeli podrzędnych z różnymi klasami aktywów dla każdego celu klienta. Załóżmy, że klient ma pięć celów, od skrajnego do niskiego priorytetu. Dlatego dla każdego celu zostanie utworzone osobne portfolio podrzędne. Jeśli cel jest tak priorytetowy, jak edukacja dziecka, to stworzony dla niego subportfel powinien inwestować w najbezpieczniejsze aktywa. Zatem jego klasy aktywów powinny obejmować różne obligacje zabezpieczone. Podobnie, jeśli cel nie jest tak ważny, klasy aktywów mogą obejmować akcje o małej kapitalizacji, opcje instrumentów pochodnych itp.
Przykład
Pan X planuje przejść na emeryturę w wieku 60 lat. Obecnie ma 45 lat i 2 miliony dolarów netto. Pracuje w rządzie i otrzymuje miesięczne wynagrodzenie w wysokości 50 000 dolarów. Planuje wyruszyć w Europe Trip w wieku 50 lat, a po przejściu na emeryturę planuje również wypłacać 50 000 dolarów miesięcznie. Ze swojego miesięcznego dochodu jest gotów wpłacać co miesiąc 20 000 USD do portfela. Pan X uwielbia skoki spadochronowe i wspomina, że jego apetyt na ryzyko jest wysoki. Rzuć trochę światła na możliwą alokację aktywów. Nie ma emerytury.
Rozwiązanie:
- Korpus pana X nie jest tak duży, co pomoże mu wypłacić 50 000 dolarów miesięcznie po przejściu na emeryturę na zawsze. Jeśli oprocentowanie na rynku w okresie jego emerytury wynosi 5%, wówczas będzie musiał zamienić swoje 2 miliony dolarów na 12 milionów w ciągu 15 lat, aby osiągnąć swój cel, jakim jest wypłacanie 50 000 dolarów miesięcznie na wieczność.
- Aby tak się stało, będziesz musiał zainwestować 2 miliony dolarów w bardzo ryzykowne aktywa, a jeśli coś pójdzie nie tak, to pan X nie ma emerytury, aby zabezpieczyć się po przejściu na emeryturę. Więc nawet jeśli pan X wspomniał, że jego apetyt na ryzyko jest wysoki, to również nie możesz zacząć inwestować w klasy o wysokim ryzyku. Zarządzający portfelem będzie musiał uczyć klienta, że cel, który ma, jest nieosiągalny, a jeśli naprawdę chce go osiągnąć, będzie musiał wnieść większy wkład.
- Tak więc dla tego rodzaju osoby idealna alokacja aktywów powinna wynosić 40% w kapitale, ponieważ ma on 15 lat horyzontu. 50% w obligacjach, które zapewnią bezpieczeństwo jego pieniędzy i pomogą mu zbudować stały korpus i 10% w kapitale, ponieważ nie potrzebuje teraz tak dużej płynności.
Proces alokacji aktywów
Krok 1
Alokacja aktywów rozpoczyna się od analizy apetytu klienta na ryzyko. Klient może powiedzieć, że będzie w stanie podjąć maksymalne ryzyko, ale zarządzający portfelem będzie musiał go poprawnie przeanalizować i zdecydować, czy tylko jego gotowość do podejmowania ryzyka jest wysoka, czy też wysoka jest zdolność do podejmowania ryzyka. Po przeanalizowaniu okoliczności powiedział, że zarządzający portfelem zdecydował, że ryzyko powinno wynosić 12% i potrzebuje zwrotu w wysokości 15% rocznie, aby osiągnąć swój cel.
Krok 2
Teraz zarządzający portfelem będzie musiał dowiedzieć się, jakie są oczekiwania rynku kapitałowego dla każdej klasy aktywów. CME to proces określania oczekiwanego zwrotu z każdej klasy aktywów, ryzyka każdej klasy aktywów, a także korelacji między każdą klasą aktywów
Krok 3
Po obliczeniu CME zarządzający portfelem będzie musiał użyć oprogramowania do wykreślenia wag kilku klas aktywów, które zapewnią maksymalny zwrot z uwzględnieniem różnych punktów ryzyka. Ta wykreślona linia to wydajna linia graniczna.
Krok 4
Teraz menedżer portfela będzie musiał wykreślić krzywe obojętności klienta. Te krzywe obojętności są ustalane z uwzględnieniem celu ryzyka i zwrotu klientów.
Krok 5
Teraz zarządzający portfelem będzie musiał zobaczyć, gdzie dokładnie granica efektywności spotyka się z krzywymi obojętności. Punkt da optymalną alokację, w której otrzymasz dokładne wagi, które musisz umieścić w każdej klasie aktywów, aby uzyskać pożądany zwrot, biorąc pod uwagę, że cel ryzyka nie jest szkodliwy
Znaczenie
- Jest to pierwszy etap procesu zarządzania portfelem; bez decyzji klas aktywów zarządzający portfelami nie będą mogli zdecydować, gdzie i na jak długo inwestować.
- Alokacja aktywów odbywa się z uwzględnieniem apetytu na ryzyko klienta, jakim jest Sigma. Dzięki temu klient może zainwestować swoje pieniądze, biorąc pod uwagę ryzyko, które będzie w stanie znieść.
- Każda klasa aktywów ma unikalne cechy, a korelacja między klasami aktywów jest niska, więc inwestowanie pieniędzy w kilka klas aktywów pomaga zdywersyfikować portfel.
- Inwestowanie w kilka klas aktywów pomaga zminimalizować niesystematyczne ryzyko, a istnieje tylko systematyczne ryzyko.
Kwestie alokacji aktywów
- Klasy aktywów powinny być możliwe do zainwestowania, co oznacza, że klasa nie powinna być czymś, czym nie można handlować. Jeśli klasą nie można handlować, nie możesz inwestować. Tak więc przy podejmowaniu decyzji, które klasy zainwestować, klasa powinna być odpowiednio zbadana.
- Powinna istnieć bardzo niska korelacja między klasami aktywów, aby po dokonaniu inwestycji można było czerpać korzyści z dywersyfikacji. Jeśli więc inwestujesz w klasy aktywów o wysokiej korelacji, Twój portfel będzie obarczony niesystematycznym ryzykiem.
Korzyści
- Pomaga w uzyskaniu korzyści z dywersyfikacji w portfelu.
- Znajomość oczekiwanego zwrotu i odchylenia standardowego danej klasy aktywów pomaga właściwie ocenić dokładną kwotę bogactwa, którą należy zainwestować, aby osiągnąć pożądany cel.
Wniosek
Alokacja aktywów jest najważniejszą częścią zarządzania portfelem. Pomaga zdecydować, jaką klasę aktywów należy zainwestować, aby osiągnąć zamierzony cel, biorąc pod uwagę pożądane ryzyko. W obecnym świecie finansów robi to sztuczna inteligencja, która stawia klientowi zestaw pytań i odpowiednio dokonuje alokacji strategicznej.
